Afscheid nemen bestaat niet.

Jaja,
Hier ben ik dan eindelijk weer. Afgelopen woensdag had ik eindelijk de tijd gevonden om weer een leuk blog voor jullie te typen. Ik was net bezig met mijn laatste zin 'ik moet snel typen, want ik bent tegen een tijdbom aan het typen omdat mijn batterij bijna keeg is', toen mijn ipad uitviel. Toen ik mijn ipad opnieuw opstartte, was mijn blog weg. Pech.

Ik ben ondertussen alweer precies drie weken weg uit Thailand. En ja, ik mis de kinderen nog iedere dag. Het is niet te omschrijven hoe speciaal zij voor mij geworden zijn.

De laatste week was ontzettend mooi, veel indrukken, blije momenten, verdrietige momenten, maar vooral weer van alles genoten!

We zijn weer lekker met de kinderen naar de beach geweest. Ik weet dat ik in de herhaling val, maar het is ontzettend mooi om te zien hoe de kinderen genieten van het strand. Samen met de kinderen in de bus naar het strand, daar spelen, zwemmen, douchen, eten, maar vooral lachen, glimlachen.
Tea was weer bang voor de zee, stap voor stap zijn we samen de zee in gegaan, totdat hij zelf vrij rond begon te springen, rondjes om me heen rende en iedere keer op mijn schoot sprong. Toen we uit het water moesten, wilde hij er niet uit.
We zijn naar het strand geweest voor de verjaardag van Vee, alle kinderen genietend van 1 verjaardagstaart, hmmmm. Yum yum.

's Avonds zijn we voor de verjaardag van Vee naar een Thais restaurant geweest. Leuk om mee te mogen maken hoe de Thaise bevolking je verjaardag viert. Alle cadeaus worden voor je op tafel gezet, er wordt voor je gezongen, maar er wordt vooral gegeten.

Donderdag was een heftige dag. We zijn op bezoek geweest in de gevangenis van Phuket. Wauw. Ik wist niet wat me te wachten stond. Ik werd wakker met een raar gevoel in mijn buik.
We kwamen met z'n allen bij elkaar bij Baan Lung Pitak, daar kregen we nogmaals van Jip te horen dat we een dansje of liedje moesten opvoeren voor de vrouwen in de gevangenis. Dit vorlde absoluut niet goed voor mij, respectloos. Hoe kan je nue en feestje bouwen in de gevangenis, om zelf na een uur naar buiten te lopen en de vrouwen achter te laten in de gevangenis. Nee dit wilde ik echt niet doen.
Uiteindelijk zijn we tot de overeenkomst gekomen dat wije en dansje zouden doen wat we iedere ochtend met de kinderen doen.
En daar gingen we dan, met alle spullen die we verzameld hadden, pampers, melk, ondergoed, schrijfwaren, speelgoed naar de gevangenis.
Mijn hart ging nog sneller kloppen, ik wist zelfs niet zo goed hoe ik me moest gedragen. Er werden namelijk weer 100 foto's genomen, maar moest ik lachen, smilen, of neutraal. Stom misschien, maar ik hade en heel dubbel gevoel.
Uiteindelijk konden we naar binnen, ook al zo raar. Wij als vreemden van iedereen mochten naar binnen, terwijl de familie en vrienden in een ruimte naast ons alleen maar mochten bellen.
Oké, deze gedachten moest ik ook weer even wissen.
Eenmaal binnen kregen wee en bezoekerspas, en moesten we drie dikke deuren door. Daar stonden we dan naast het centrale plein, waar 2500 mannelijke gevangenen in het heetst van de dag in rijen op de grond zaten.
Alle ogen op ons gericht! Zij hadden die dikke deuren natuurlijk gehoord.
Weer een nieuwe gedachte, moeten we dat plein oversteken om bij de vrouwen te komen, moet ik echt langs als die mannen? Maar ook nu werd ik weer snel gerustgesteld, er ging rechts een deur open waar we doorheen moesten. Nu stonden we oog in oog met 381 vrouwen en 8 baby's.
Lachen, niet lachen? Alleen een glimlach? Dub dub dub.
100 foto's later met alle spullen die we meegebracht hadden, moesten we ons 1 voor 1 voorstellen. Met een trillende stem deed ik mijn woordje.
Hierna was voor mij een moeilijk moment, ik zou de moeder van Tea gaan ontmoeten. Ik had een fotoboek voor haar gemaakt met alle foto's die ik van Tea had. Ze was ontzettend blij en geemotioneerd. Ze had Tea al 10 maanden niet gezien en niets van hem gehoord. Ik heb later tijdens het bezoek nog een heel fijn gesprek met haar gehad. Wat de inhoud van dit gesprek was en wat de reden is dat zij in de gevangenis zit, houd ik liever voor me zelf.
Heftige dag, veel emoties.

Vrijdag was dan mijn laatste dag met de kleine lieve boefjes. Afscheid nemen bestaat niet, ik sluit ze voor altijd in mijn hart.
Het is traditie om met rozen afscheid te nemen van de vrijwilligers. In groepjes van 3-4 kwamen de schatjes mij bedanken en gaven ze mij een roos. Tea kwam als laatste in zijn eentje. Hij had goed door dat hij speciaal alleen was en overlaadde mij met kusjes en knuffels.
Nadat de kindjes opgehaald zijn, ben ik met oa Pi Jeed naar een shopping centre gegaan. Hier heb ik het geld dat ik van vrienden en familie heb gekregen uitgegeven aan allemaal belangrijke benodigdheden voor de kinderen, voor oa de hygiene en eten.
Iedereen die gesponserd heeft, heeeeeeel veel dank daarvoor. Ook namelijk iedereen van Baan Lung Pitak, dit betekent heel veel voor ze. En ook voor mij, want wat een glimlach en liefde kreeg ik er voor terug. En opnieuw 100 foto's.

Het zal nu wel een stuk rustiger zijn op facebook, niet? Hahaha

Zaterdags ben ik naar Kuala Lumpur (KL), Malaysia, gevlogen. Hier heb ik 5 dagen doorgebracht met Jo en Poonam. Na 5 dagen hadden we KL wel gezien en zijn we samen doorgereisd naar Langkawi. Een eilandengroep van 99 eilanden. Wil je genieten van mooie plaatjes op je scherm, zoek het op!
Nu, al deze dagen later, zit ik nog steeds in Langkawi. Ik kwam hier heen om lekker te relaxen, maar vooral om uit te rusten. Helaas, ik heb wallen onder mijn ogen gecreeerd. Hahaha
Heerlijk leventje hier. Overdag lekker naar het strand, genieten van eten, zand, zee, zon, heeeeeeel af en toe iets ondernemen en 's avonds een bonfire bouwen op het strand, genietend van muziek, gezelligheiden gesprekken. Om vervolgens lekker vroeg naar bed te gaan.
Maar nu is het wel tijd geworden om verder te gaan. Giada, wie ik hier heb leren kennen is afgelopen woensdag naar Australie gegaan om daar te werken en Poonam is donderdag richting Thailand vertrokken.
Ik had de planning om maandag naar Borneo te gaan, maar deze plannen zijn veranderd, ik ga samen met Kia en Felix, ontmoet in de domenitry, richting Singapore. Why not?
Heerlijk zo zonder plannen!

Zo, zijn jullie weer wat op de hoogte!

Dikke kussssss